Het gevoel,
de adrenaline die per seconde sneller door mijn lichaam giert
en uit gaat monden in de ultieme kick.
Naast mij staan stoere jongens van een jaar of achttien hevig te zwaaien en uitbundige gebaren te maken.
Ik doe net of ik het niet zie en blijf geconcentreerd naar het stoplicht staren.
Het moet gewoon lukken…
De jongens rijden in een gepimpte Honda Civic en onder mij een 1.3 liter Ford Ka uit 1998. Zullen mijn blonde haren en mijn uitermate snelle Ka het winnen. Of toch de snelle Civic naast mij.
Nog een paar seconden en dan moet dit stoplicht groen worden. Ik laat de motor al wat meer brullen, voet op de koppeling en het gas indrukken, in de hoop een stoere indruk achter te laten.
Het is altijd spannend wat er voor een motor in de auto naast je ligt. Zal ik het kunnen opnemen tegen de Civic of wordt het een enorme afgang. Ik besluit het er op te wagen, want spannend blijft het hoe dan ook.
3
2
1
Groen…
Yes! Ik ben sneller weg, sneller dan wie dan ook.
Ik voel me een echte coureur en ook al gaan zij mij straks inhalen, om hun ego weer op te krikken, niets kan dit gevoel meer wegnemen.
Misschien heb ik dit keer geluk gehad omdat de jongens afgeleid waren door deze blondine, of omdat de Civic meer lawaai maakte dan dat er echte paarden in de motor zaten. Hoe dan ook de kick was fantastisch en of dit nu puur geluk was, mijn snelle Ka of de afleiding van de heren, ik zal het nooit te weten komen. Maar wat is het fijn om een blonde coureur te zijn!